ROZWINIĘCIE HISTORII INTERNATU
Powstanie PIERWSZEGO INTERNATU na potrzeby szkoły - 1949/1950
Były to drewniane baraki po byłym obozie jenieckim, które mieściły się przy ZChO. Pokojami były sale 10-osobowe wyposażone jedynie w łóżka i dwa stoły.

Powstanie NOWEGO INTERNATU - 1950/1951r.
Wprawdzie nadal były to baraki, a w nich duże, 30-osobowe sale, ale można było się doszukać w tym różnych plusów. Panowała tu już większa przestrzeń życiowa.

Budowa TRZECIEGO OBIEKTU na potrzeby internatu - 1957r.
Na początku młodzież zajmowała wszystkie trzy bloki. Później (lata 80-te) zamieszkiwany był wyłącznie środkowy budynek

Na terenach PIERWSZEGO INTERNATU powstała pływalnia i lodowisko.- 1972r.

ROZWINIĘCIE ^

Internat zawsze był szczególnie ważnym miejscem w życiu młodzieży. Miał on zastępować dom rodzinny. Na początku poniemieckie baraki wręcz przerażały. Nie zachwycało również ograniczone do niezbędnych potrzeb wyposażenie.
PIERWSZY INTERNAT powstał w latach 1949/1950 na potrzeby szkoły, ta zaś miała być odpowiedzią na zapotrzebowanie pracowników Zakładów Chemicznych w Oświęcimiu. Były to drewniane baraki po byłym obozie jenieckim, które mieściły się przy ZChO. Pokojami były sale 10-osobowe wyposażone jedynie w łóżka i dwa stoły.
Niespełna rok później – 1950/1951r. – „Chemik” odziedziczył po Szkole Przysposobienia Przemysłowego tzw. „Miasteczko Szkolne” (obecne tereny Szpitala Powiatowego w Oświęcimiu). I tu powstał NOWY INTERNAT. Wprawdzie nadal były to baraki, a w nich duże, 30-osobowe sale, ale można było się doszukać w tym różnych plusów. Panowała tu już większa przestrzeń życiowa. Funkcję stołówki, jadalni, świetlicy itp. w starym internacie pełniło jedno pomieszczenie. Teraz wszystko stało się obszerniejsze i oddzielne: stołówka, świetlica z radiowęzłem, sale do nauki, do prób zespołów tanecznych, śpiewających, żywego słowa oraz działalności sportowej. Istniało również boisko sportowe. Kierownikiem był pan Edward Michalski, ale dodatkowo dziewczęta miały jeszcze swoją kierowniczkę – panią Władysławę Minkowską.
TRZECI z kolei obiekt, wybudowany już typowo na potrzeby internatu Zespołu Państwowych Szkół Chemicznych, i pełniący do dziś swą rolę, został wzniesiony i oddany do użytku młodzieży w 1957 roku. Na początku jego istnienia młodzież zajmowała wszystkie trzy bloki. Później (prawdopodobnie były to lata 80-te) zamieszkiwany był wyłącznie środkowy budynek („B”) z podziałem wg pięter na technikum, liceum i szkoły zawodowe. Następnie ta część została wynajęta na pomieszczenia biurowe spoza szkoły, zaś młodzież przeniosła się do części zachodniej (wtedy „A”). Budynek (wówczas „C”) od strony wschodniej pozostał na wiele lat opustoszały. Warto tu podkreślić, iż obecna numeracja bloków („A”, „B”, „C”) nieco różni się od wcześniejszej. Dziś zaczyna się od strony lewej (stojąc przodem do budynków), dawniej (przed remontem wschodniej części) – od strony prawej.
W latach największej świetności internatu – można przypuszczać, że były to lata 60-te XX wieku – internat gościł 540 wychowanków. Pokoje były 6-osobowe z piętrowymi łóżkami. Mieszkało tu wówczas również dziewięcioro wychowawców. Najwięcej uczniów pochodziło z Płocka i Puław, później również z Włocławka i Polic, a nawet z Afryki, Kuby czy Wietnamu.
II piętro w środkowym budynku zajmowali tzw. „przodujący pracownicy”, byli to starsi pracownicy wytypowani przez Ministerstwo Przemysłu Chemicznego, a potem przez Komitety Wojewódzkie PZPR.
Na początku lat ’70 powoli zaczęła spadać liczba wychowanków i pokoje były już 3-, 2-osobowe, a nawet czasem zdarzało się, że ktoś mieszkał w pojedynkę. Było to spowodowane m.in. tym, że pojawiła się konkurencja – Płock, Puławy, a później także Police i Włocławek zaczęły otwierać swoje zakłady.
Na terenach pierwszego internatu – przy Zakładach Chemicznych – w 1972r. powstały dwa nowe obiekty sportowe, tj. pływalnia i lodowisko.
Już z początkiem lat ’90 zamieszkały był tylko jeden budynek („A”, a dzisiejszy „C”) i w szkole uczyła się już resztka klas chemicznych. Od września 1999 roku pojawiły się oddziały sportowe.
Jednak z biegiem lat wychowanków zaczęło przybywać i tak oto w latach
1998-2002
internat liczył ok. 50 osób, które zamieszkiwały blok zachodni (ówczesny „A”). Byli to głównie sportowcy trenujący pływanie. Oprócz kierownika internatu pracował zaledwie jeden wychowawca – pani Krystyna Sroka. W następnych czterech latach młodzieży znów było więcej, bo ok. 80 wychowanków. Wszyscy jednak nadal mieścili się w jednym budynku. Październik 2009 roku przyniósł ogromne zmiany. Młodzież przeniosła się do gruntownie wyremontowanej części wschodniej „A” (dawniejszej „C”), w której zamieszkali uczniowie klas Mistrzostwa Sportowego.
Od roku 2010 zajmowane są budynki zewnętrzne („A” i „C”). Mieszka tu ok. 100 wychowanków uczęszczających do klas LOMS i GMS i trenujących – w przeważającej liczbie pływanie oraz łyżwiarstwo figurowe, a także hokej na lodzie, piłkę nożną, koszykówkę, taniec i piłkę ręczną. Środkowy budynek wraz z pomieszczeniami na parterze obecnego budynku „C” i salami znajdującymi się w przejściach pomiędzy blokami są przeznaczone do celów biurowych.
W kolejnych latach sukcesywnie zwiększała się również liczba wychowawców, w większości pracujących tu do chwili obecnej. I tak byli to kolejno: Katarzyna Paszek (2005r.), Jolanta Bolek-Kuderska (2005r.), Kamila Kiryluk-Patyna (2006r), Karolina Gębiś (2007r.), Magdalena Matyaszewska (2009r.), Marian Matkowski 2010r.

Kierownikami internatu byli kolejno:

– Edward Michalski – I i II internat (w II internacie dziewczęta dodatkowo miały swoją kierowniczkę – Władysławę Mańkowską),
– Lucjan Karkoszka – rozpoczął kierownictwo w III obiekcie,
– pan Pfeifer,
– pani Piątkowska
– Józef Kubik (od ok. 1978r. do 1998r.)
– Grażyna Jędrysik (od 1998r. do 2002r.)
– Ewa Pająk (od roku 2002)